जब जब परिवर्तनको लहर सुरु हुन्छ, इतिहास हेर्ने हो भने, बलिया वर्लिनका पर्खालदेखि निरंकुश शासनको पतन निमेषमै हुन पुग्दछ । नेपालको राजनितिक इतिहासमापनि प्रजातन्त्रको लडाँई, पञ्चायती व्यवस्थाको अन्त्य तथा गणतन्त्रको स्थापना यसका उदाहरण हुन । नेपाली राजनितिमा परिवर्तनको निम्ति युवा शक्तिको अग्रणी भूमिका रहन्छ । शाहीकालको अस्तपछि नेपाल मेटामोरफोसिसको स्तिथिमा छ जुन आमूल राजनितिक परिवर्तनको प्रक्रियउ हो । यस संक्रमणकालमा राजनितिक अस्थिरता, सामुदायिक द्वन्द, दण्डहिनताले गर्दा हिंसा तथा असुरक्षा बढ्दै ज्ञानुका साथै अर्थतन्त्र धरासायी बन्दै गएको छ। युवा जमात देश विकासको मेरुदण्ड हो, नयाँ विचारको केन्द्रविन्दु हो तर यसलाई हरेकपटक पार्टीगत नितिमात्र लादेर निहित स्वार्थको निम्ति तोडफोड तथा उच्छृङखल कार्य, युद्धमा प्रयोग गरिनु हामीमाझ विडम्वना छ । आजभोलि बढिरहेको एजुकेशनल ड्रिफ्टलाई हेर्ने हो भने बौद्धिक समाजको पलायन लगातार भइरह्यो भने एउटा थप समस्याको सुरुवात निश्चित छ जसलाई विश्लेषण गर्दा राजनितिक अस्थिरताको शिकार, अस्तव्यस्त शैक्षिक निति, शिक्षाक्षेत्रमा राजनितिक हस्तक्षेप तथा अवसरको कमि मा

तातो चुस्कीसँगै शुरु हुन्छ, हाम्रो कफी गफ गुलियो कफि, त्यसमाथि तिम्रो मिठो मुस्कान कति आनन्दित छ यो पल ! शिशिर यामको घामभन्दा प्रिय लाग्छ तातो कफी, अनि तिम्रो सामिप्यता साँच्चै रोज्न गाह्रो छ ! हाम्रो गफ कहिल्यै टुङ्गिन मान्दैनन समय बगिरहेछ, कफी सेलाउँदै जान्छ कतै हाम्रो सम्बन्ध पनि चिसिने त होइन ? तिमी छिट्टै सपना बुन्न थाल्छ्यौ कति सम्भव छन्, कति असम्भव अन्जान मै नटुटुन् तिम्रा सपनाहरु ! हतार नगर, अझ तिता यथार्थ सुनाउनु छ अनि कयौँ घुट्की लिनै छन् चिसो कफी अनि तिता स्वादहरु । -मुकुन्द भण्डारी बायोटेक तेस्रो वर्ष काठमाडौँ विश्वविद्यालय ।

भो लिपल्ट घर फर्कने रात थियो । सम्पूर्ण सामानहरु प्याक गरिसकेपनि केहि छुटेछकी भनि सोच्न बसेको थिएँ । कतैबाट तिरिरि बाँसुरीको धुन सुन्दा मनै आनन्दित भयो । "ए, निदाइस क्या हो ? फोन बजिरहेछ", रुममेटले चिच्यायो । कल रिसिभ गरेँ, निद्राकै झोकँमा, "हेलो, सुनन आज म नेपाल बाहिर जाँदैछु, यस अघि पनि कल गर्न पाइन । म विस्तारमा पछि कल गरौँला", एउटा हतारिएको खवर सुने । "ए ....., शुभयात्रा है", भने तर म अझै पनि निद्रामै थिए । वास्तवमा उनिलाई मैंले ठम्याउनै सकिन, सायद निद्रामा भएरै होला, न त नाम नै सोध्न भ्याँए आफ्ना सबै परिचित व्यक्तिहरुलाई याद गर्दा पनि त्यो आवाज ठम्याउन सकिन । अब मात्र मैले प्रतिक्षा गर्नुपर्नेछ, उनको दोस्रो कलको । अर्को विहानै आफ्नो वाटो लागिसकेको थिएँ । यात्राका दौरानमा मेरो मन सधैं मेरो जन्मथलो पुगिरहेको हुन्थ्यो । जुन माटोमा म जन्मे, जहाँ हुर्केँ, मेरो वात्सल्य , बालसखा सबै झल्झल्ती याद आउन थाले । मलाई घर छिटो पुग्नु छ, किनभने मेरो प्रतिक्षामा कसैले धेरै महिना विताएको छ । त्यही बेला मैले लेख्न थालेँ : “मेरो आउने वाटो हेरी, चौतारीमा कुर्छे होली,

हाम्रो एउटा सपना छ, शान्त सडक, मुख्य सडकका दुइतिर फराकिला साइकलमार्ग अनि सिमित सवारीसाधन मात्र । काठमाडौंको स्वच्छ वातावरणमा साइकल यात्रीहरु आ-आफ्ना गन्तव्यतफ गुडिरहेका छन् । स्कूलतर्फ होस या कार्यालयतर्फ, विहान बेलुका, अनि पर्यटक हुन वा यात्रु निर्धक्कसाथ साइकल सयर गर्दै । जलवायु परिवर्तनको प्रसग संगै जोडिन आउछँ पृथ्वीको तापमान वृद्धि, हरितगृह प्रभाव अनि ओजनतहको विनाश । १९९७ को क्योटो प्रोटोकल (Kyoto Protocal) ले वातावरणलाइ प्रत्यक्ष असर पार्ने ग्रिन हाउस ग्यास (Green House Gases) GHG को मात्रालाइ सुन्तुलन राख्न मपदण्ड वनाइसकेको छ । प्रमुखत : GHG विकास निर्माणका कार्यहरु तथा यातायातका साधनवाट निस्कने गर्दछ । नेपालजस्तो देशमा विकास निर्माणका कार्यहरुले प्राथमिकता पाउनुपर्ने अवस्थामा तपाइ हामीमा एउटा जिम्मेवारी आउँछ कार्बन फुट प्रिन्ट (Carbon Foot Print) को न्यूनिकरण । अहिले Carbon Foot Print को न्यूनिकरण अन्तराष्टिय बहस वनेको अवस्थामा, नेपालमा पनि थुपै गोष्ठी, सम्मेलन भइरहेका छन् , तर ति कती सफल भए भन्ने कुरा विश्लेषण गर्नु आवश्यक छ । यही समस्याको समाधानको बाटो खोज्दा एउटा प्रसंग उठ्यो

मनभित्र छताछुल्ल छालहरु झन् तिम्रो आगमन ले उच्क्षृंखल अनि अनियन्त्रित बन्छन् । सुनसान यो साँझमा कुन गर्भवाट निस्कन्छौ, तिमी सन्नाटालाई चिर्दै । घाम डुब्न लाग्यो हेर,सायद त्यसैको लाली चोरेर आयौ कि गाढा ओठ टोक्दै । झ्याउँकिरीको साम्राज्य छाइसक्यो नदीको सुस्केरा लिँदै भन्छौ केही मिठो वात गर न । झकमक्क झकमकाए ताराहरु त्यै चम्किलो तिम्रो भागमा टिप्ने जिद्दी छाडिद्यौ न । कालोरात छिप्पीसकेछ हेरन अंन्धकारमा हरायौ तिमी मिठो सपना सँगै । - मुकुन्द अनडेस्टिनी बायोटेक दोश्रो वर्ष काठमाडौँ विश्वविद्यालय

मेरो आउने बाटो हेरी, चौतारीमा कुर्छे होली । मेरो चिनो जालीरुमाल, सेतीछेउ धुन्छे होली ।। आँखाभरि आसुँ लिई, वाटो छेक्न खोज्ने उनी । मेलापात आउँदाजाँदा, लुकिछिपि रुन्छे होली ।। चाँडै आउने वाचा गर, तिम्रो यादले मर्छु भन्थी । फर्की आउला कै'ले भनि, दिन मै'ना गुन्छे होली ।। एक्लो हुँदा कै'लेकाँहि, तस्विर हेरी रुन्छे होली । कै'ले टाँसी छातिभरि, कै'ले ओठ चुम्छे होली ।। -मुकुन्द "अनडेस्टिनी" बायोटेक, दोश्रो वर्ष काठमाडौँ विश्वविद्यालय ।

रुनु थियो सँधैभरि, हाँस्न सकिएन । उदासि यो जिवनमा खुशि भेटिएन ॥ संगी मेरी गईसकी, चट्टमाया मारी । झरीसरी आशुँ झर्छ, थाम्न सकिएन ॥ तिम्रो याद एकाएकै, आउँछ आजभोलि । सपनीमै भएपनि, भेट्न सकिएन ॥ सपनाका महलहरु, कति थिए यहाँ । भत्के सबै कम्पिएर, रोक्न सकिएन ॥ तिमीबिना एक्लै अब, बाँच्ने छैन मन । आफैँलाई आफैँ किन रेट्न सकिएन ॥ -मुकुन्द अनडेस्टिनि बायोटेक - दोश्रो वर्ष, केयु

पछ्यौरीलाई तानु भने, रिसाइदिन्छ्यौ सानू कोमल हात थाम्न खोजे, छुटाइदिन्छ्यौ सानू माया तिम्रो कति लाग्छ, धड्कन बनि हेर (२) तिमी हिँड्ने बाटो कुर्दा, ठुस्किदिन्छ्यौ सानू पछ्यौरीलाई तानु भने, रिसाइदिन्छ्यौ सानू । तिमी हाँस्दा ओठभरि, लालीगुँरास फुल्छ नजरमा नजर मिल्दा, झुकाइदिन्छ्यौ सानू मुटु भित्र कति कुरा, सुनाउ भन्छु मैले (२) तिम्रो सामु पुग्दा मात्रै, भुलाइदिन्छ्यौ सानू पछ्यौरीलाई तानु भने, रिसाइदिन्छ्यौ सानू । मैले पुग्ने गन्तव्य त, वादल पारी देश छाडि जाने पाइला मेरा, रुकाइदिन्छ्यौ सानू माया पाउने आशै-आशमा, कुर्दा कुर्दा ऐले (२) छिया-छिया पारी मुटु, रुवाइदिन्छ्यौ सानू पछ्यौरीलाई तानु भने, रिसाइदिन्छ्यौ सानू । -मुकुन्द “अनडेस्टिनी” बायोटेक दोश्रो वर्ष, केयु

सानो कोठा, कोठाभरि अध्याँरोको साम्राज्य छ, सानो आँखिझ्यालबाट जुनका केही किरणहरु छिर्दै भित्रको अँध्यारोसँग जुधिरहेको थियो जसले त्यस आँखिझ्याल नजिकैका ठाउँमा अस्पष्ट आकृति देखिन्थे । अँध्यारो गुजुल्टोबाट केही बढीरहेको भान हुन्छ, त्यो आकृति त्यही आँखिझ्यालनिर रोकिन्छ । झट्ट हेर्दा कुनै पुरुषको जस्तो लाग्ने त्यो आकृति निकैबेर त्यहाँबाट चियाइरहन्थ्यो, कै’ले झोक्राएको त कैले आशुँ पुछेकोजस्तो लाग्थ्यो । ढ्याप्प आवाज आउँछ र केही छिनमा नै हातमा मैनबत्ति लिएर अस्वभाविक हिँडाइमा एक महिलाको प्रवेश हुन्छ । “सुत्‍नुभा’को”, यो आवाज सुनेर त्यो पुरुष झस्किन्छ । धेरै बेर पछि त्यो पुरुष ले जवाफ फर्काउँछ । “तिमीले भान्सा सकायौ, आज निकै अबेर भैसक्यो” । नजिकैको खोपीमा बलिरहेको सानो मैनबत्तिको कमजोर किरण र अध्याँरोको महासंग्राम भइरहेको बेला ती महिला र पुरुष आकृति अति चम्किला देखिन्थे । “आज हजुर, किन त्यसरी रिसाउनुभा’को, मेरो भाग्य यस्तै रै’छ, म अभागिनि ले गर्दा तपाई किन दु:ख पाउनु” एकैछिन मौनता छायो, यतिबेलासम्म मैनबत्ति वरिपरि स-साना किरा र पुतलीहरु आफ्नो मृत्युको लागि होडबाजी गरिरहेकाथिए । “तपाई, अर्की ब

YOU DIDN'T SEE, MY LIPS ARE SEALED SO YOU ASK, FOR A LARGE SMILE THAT'S WHY IM SORRY YOU DIDN'T SEE, MAKING MY FEELINGS FUN SO YOU ASK, TO STIR IN LAUGHTER THAT'S WHY IM SORRY YOU DIDN'T FEEL, MY HEART IS BROKEN SO YOU ASK, TO BE HAPPY THAT'S WHY IM SORRY U DIDN'T SUFFER, THE BITTERNESS EVER SO YOU ASK, TO TRUST YOU UPON THAT'S WHY IM SORRY YOU DIDN'T FEEL, LET DOWN BEFORE SO YOU ASK, TO MAKE RASH PROMISE THAT'S WHY IM SORRY Mukunda Undestined BIO.TECH 2nd year KU

In my school days, I used to talk about college life with my friends. I want to be college student and want to enjoy most lovely life. After I entered in it, I experienced most of moments and suffer something new which I never had expected before. It's all about changing trends of college life. Most of us have enjoyed breaking the traffic rules in our customized bikes which also are causes of maximum accidents and we don't mind disturbing people by our noisy bikes. Bunking classes is most common and most of us have enjoyed it. In my perspective, it's not wrong because we can explore new place with our friends where we never have been before or this may be our suitable moment to spend with our loved ones. Sometimes bunking classes and going to first show of newly released movie makes us surprise when we meet our friends or relatives that have been dead for years but sometimes it is embarrassing to watch movie in college dress when we meet our teachers or seniors in cinemas d