पहिलोपटक धरहरा चढेर फटाफट फर्कदैँ गर्दा कसैले पछाडि बाट बोलायो ‘दाइ सुन्नुस् त’ भन्दै । म टक्क रोकिँए, एउटी राम्री केटी मेरो अगाडि आइपुगी । उसले भन्नथाली, ‘दाइ, हामी पश्चिम बाट आएका पढ्न, अनि पैसा को लागि, हामी यो नोटबुक, कलमहरु बेचिरहेका छौँ, हाम्रो ठूलो समूह छ, हामी पढ्नलाई, सामान बेचिरहेका छौँ, तपाई पनि केही लिइदिनु न’ । म अक्क न बक्क परेँ, अनि एकछिन पछि भने, मैले त भर्खर किनेँ भनेर
तर के को, २-३ दिन को अभियान हुन्थ्यो त्यो त तिनीहरु को काम नै रहेछ, सामान बेच्ने । उनीहरु को काम नराम्रो भन्न खोजेको हैन । तर काठमाडौँ का बाटाहरु छिचोल्दा, जहाँ गयो त्यहीँ सुनिने ‘दाइ सुन्नुस त’ भन्ने वाक्य ले दिक्कै लाउँछ । आफू के सोचेर कहाँ हिँडिएको हुन्छ तर उनीहरु बाटो मै अल्मल्याउन खोज्छन्, कहिलेकाँहि त रिस उठेर पनि आउँछ, रिस उठेर पनि के गर्नु, आखिर उनीहरु पनि २-४ पैसा होला भनेर बाटो ढुकिरहेकाहुन्छन् ।
अस्ति केही दिन को काठमाडौँ को डुलाइ मा पनि यस्तै भयो, जुन ठाउँ मा पुग्यो, त्यहीँ आइपुग्छन् ‘दाइ सुन्नुस त’ भन्दै । म नसुनेझैँ, नदेखेझैँ फटाफट गन्त्व्य तिर पाइला चलाउँछु । अझ कान मा इयरफोन घुसारीएको छ भने त, झन् केही थाहा नभए झैँ हिँडिदिन्छु । उनीहरु को आवाज ले कोही रोकिएभने मनमनै अर्को मुर्गा फेला पर्यो भन्दै हिँड्छु ! हा हा । हो नि अब आवश्यकतै नपरी उनीहरु सामान भिडाउन खोज्छन्, लिइदिनुस्न , सहयोग हुन्छ भन्दै । बेक्कार मा खर्च बढ्ने, अझ बाटो बाटै अल्मलिन थालेपछि भनेको समय मा कहिँ पुग्न सकिँदैन फेरि काठमाडौँ मा जाम उस्तै छ । पैदल यात्री समेत जाम मा पर्ने, विचित्र को अनुभव गर्न पाइन्छ काठमाडौँमा ।
सडकभरि गाडि ले जाम गर्छन्, फुटपाथ बाट हिँडौँ भने पसल नै पसल छन्, अनि पसल नभएका ठाउँ मा फुटपाथ बाटै वाइकवालाहरु र स्कुटीवालीहरु हुँइकिन्छन् ।
प्रसंग थियो, बाटो मा बसेर सामान बेच्ने को तर म खै अन्तै कता कता पो पुगेछु । हे हे । यहाँहरुलाई पनि सुन्नस् त भन्दै अलमल्याएजस्तो लाग्यो, अन्यथा नलिनुहोला है, हा हा ! :P