स्कुटरको मिटर मा आज १७,००० किलोमिटर पुरा भएको छ । विगत ३ वर्षदेखि सार्वजनिक यातायात फाट्टफुट्ट २-४ पटक मात्र चढेकी छु । स्कुटर चढ्ने एउटा आदत भइसकेको छ, त्यसकारण कुनै बेला बस चढ्नुपर्यो या हिँड्नुपर्यो भने धेरै गाह्रो लाग्छ ।
मानिस materialistic कति हदसम्म हुन्छ भन्ने कुरा म आफैँबाट प्रष्ट हुन्छ । अमेरिका जान ठिक्क परेकी म I-20 नि आएको तर म यही स्कुटर कै लोभले अमेरिका गइन । म अझै अचम्म मा नै छु, बाबाले स्कुटर किनिदिन्छु भनेकोले मैले अमेरिका जाने विचार नै त्यागिदिँए । जब स्कुटर किनियो… म त एक किसिमले खुशीले पागल नै भएकी (आजकल त नर्मल नै लाग्छ)… साइकल चलाउन नआउने मलाई ‘स्कुटर’ त के आउँथ्यो, एक महिना जस्तो त हेरेर मात्र बिताँए… स्कुटर चलाउने कल्पना मा… आज ३ वर्ष पुरा भइसकेको छ, स्कुटर सँगको यात्रा… जब स्कुटर चलाउन नआएर घरमै थन्किएको हुन्थ्यो र म बस चढ्थेँ, तब म हरेक बस चढाईलाई अन्तिम मान्थेँ र मनमनै खुब खुशी हुन्थेँ… नभन्दै त्यस्तै भयो, बस मा यात्रा गर्न निकै कम हुँदै गयो !
स्कुटर अस्ति सर्भिसिङ को लागि दिएकी थिँए, त्यतिखेर मलाई बस चढ्नुपरेको थियो… धेरै समयपछि बस चढ्दा निकै रमाईलो लाग्यो । रत्नपार्क – किर्तिपुर चल्ने त्यो लामो घर जस्तो बस भित्र कति धेरै मान्छे, कति थरिका मान्छे ! धेरै व्यक्तित्वहरु, धेरै वर्ग, तह र तप्का का मान्छेहरु ! कति धेरै प्रकार का भेषभुषाहरु, अनि कति धेरै थरिका लवजहरु, बोलिचालिहरु… त्यतिखेर मलाई अनुभुति भयो, मैले धेरै चिज गुमाएकी रहेछु, विगत यो ३ वर्षमा… हो ती कुराहरु मेरो आँखाले, मगज ले प्रष्टसँग छुट्टयाइरहेको थियो ।
स्कुटरमा सँधै जसो एकल यात्रा हुन्छ, independent feel हुन्छ । Freedom Feel हुन्छ, न कसैसँग को सम्पर्क, न कसैसँग बोल्नुपर्ने न कसैलाई देख्नुपर्ने…एक्लोपन, रिक्तता को आभाष, सुन्यता… समाज को सम्पर्क बाट बाहिर… आफ्नो एक्लोपन – स्कुटर यात्रा र त्यो बस यात्रा निकै भिन्नै लागेको छ…हो, बस यात्रा जहाँ मैले यति धेरै सामाजिक यथार्थ देखेँ, त्यो मलाई निकै प्रिय लागेको छ… देखे त थाहा हुन्छ, सुने पो जानिन्छ । स्कुटरबाट कहाँ यस्तो देखिनु र जानिनु, बरु अलिकति ध्यान खल्बलियो भने, दुर्घटना मा परिएला भन्ने डर !
आफ्नो खुशि स्कुटर किन्दा को क्षण, आज म आफैँलाई व्यंङ्ग्य गर्दैछु । त्यतिखेर, म के कारण त्यस्तो खुशी भएँ, सायद स्कुटर को सपना देखेकि थिँए । सबैजना, श्वेताले स्कुटर चढेको भन्दा छक्क पर्थे, कारण मलाई थाहा छैन । आफैँ पनि ‘धाक’ लाउँथे, मेरो नि स्कुटर छ भनेर, मानौँ मैले संसार हाँक्ने शक्ति पाएकी छु, कुरा सम्झिदाँ आज आफैँलाई लाज लागेर आउँछ । Material प्रति को आकर्षण ले मैले कति कुराहरु गुमाएकी रहेछु । कति मानिस सँग को भेट, कति भोगाइ को अनुभव, togetherness को भावना…म आफूलाई समाज भन्दा अलि बाहिर पाइरहेकी छु, स्कुटर ले केही दुरी बढाइदिएको छ, केही क्षण सबैबाट अलग गराइदिएको छ ।
त्यसो त वसयात्रा पनि कठिन नै छ । विनाअर्थ कोचिनु, गर्मीमा त झन् ओहो, सिट नपाउनु… अनि अनावश्यक हेराइहरु, उफ कति भोगेको छु, नराम्रो दिनहरु वसमा तर स्कुटर मा पनि दुर्घटना त नपरेको होइन ! आफूले बुझे पनि, अनि यहाँ लेखे पनि, तर फेरी स्कुटर छाडेर बस चढ्ने हिम्मत म मा छैन, म प्रतिकार गर्न सक्दिन ! स्कुटर नै जिन्दावाद हेहेहे, तर कुनै दिन बस चढेँ भने लेखौँला है !
मानिस materialistic कति हदसम्म हुन्छ भन्ने कुरा म आफैँबाट प्रष्ट हुन्छ । अमेरिका जान ठिक्क परेकी म I-20 नि आएको तर म यही स्कुटर कै लोभले अमेरिका गइन । म अझै अचम्म मा नै छु, बाबाले स्कुटर किनिदिन्छु भनेकोले मैले अमेरिका जाने विचार नै त्यागिदिँए । जब स्कुटर किनियो… म त एक किसिमले खुशीले पागल नै भएकी (आजकल त नर्मल नै लाग्छ)… साइकल चलाउन नआउने मलाई ‘स्कुटर’ त के आउँथ्यो, एक महिना जस्तो त हेरेर मात्र बिताँए… स्कुटर चलाउने कल्पना मा… आज ३ वर्ष पुरा भइसकेको छ, स्कुटर सँगको यात्रा… जब स्कुटर चलाउन नआएर घरमै थन्किएको हुन्थ्यो र म बस चढ्थेँ, तब म हरेक बस चढाईलाई अन्तिम मान्थेँ र मनमनै खुब खुशी हुन्थेँ… नभन्दै त्यस्तै भयो, बस मा यात्रा गर्न निकै कम हुँदै गयो !
स्कुटर अस्ति सर्भिसिङ को लागि दिएकी थिँए, त्यतिखेर मलाई बस चढ्नुपरेको थियो… धेरै समयपछि बस चढ्दा निकै रमाईलो लाग्यो । रत्नपार्क – किर्तिपुर चल्ने त्यो लामो घर जस्तो बस भित्र कति धेरै मान्छे, कति थरिका मान्छे ! धेरै व्यक्तित्वहरु, धेरै वर्ग, तह र तप्का का मान्छेहरु ! कति धेरै प्रकार का भेषभुषाहरु, अनि कति धेरै थरिका लवजहरु, बोलिचालिहरु… त्यतिखेर मलाई अनुभुति भयो, मैले धेरै चिज गुमाएकी रहेछु, विगत यो ३ वर्षमा… हो ती कुराहरु मेरो आँखाले, मगज ले प्रष्टसँग छुट्टयाइरहेको थियो ।
स्कुटरमा सँधै जसो एकल यात्रा हुन्छ, independent feel हुन्छ । Freedom Feel हुन्छ, न कसैसँग को सम्पर्क, न कसैसँग बोल्नुपर्ने न कसैलाई देख्नुपर्ने…एक्लोपन, रिक्तता को आभाष, सुन्यता… समाज को सम्पर्क बाट बाहिर… आफ्नो एक्लोपन – स्कुटर यात्रा र त्यो बस यात्रा निकै भिन्नै लागेको छ…हो, बस यात्रा जहाँ मैले यति धेरै सामाजिक यथार्थ देखेँ, त्यो मलाई निकै प्रिय लागेको छ… देखे त थाहा हुन्छ, सुने पो जानिन्छ । स्कुटरबाट कहाँ यस्तो देखिनु र जानिनु, बरु अलिकति ध्यान खल्बलियो भने, दुर्घटना मा परिएला भन्ने डर !
आफ्नो खुशि स्कुटर किन्दा को क्षण, आज म आफैँलाई व्यंङ्ग्य गर्दैछु । त्यतिखेर, म के कारण त्यस्तो खुशी भएँ, सायद स्कुटर को सपना देखेकि थिँए । सबैजना, श्वेताले स्कुटर चढेको भन्दा छक्क पर्थे, कारण मलाई थाहा छैन । आफैँ पनि ‘धाक’ लाउँथे, मेरो नि स्कुटर छ भनेर, मानौँ मैले संसार हाँक्ने शक्ति पाएकी छु, कुरा सम्झिदाँ आज आफैँलाई लाज लागेर आउँछ । Material प्रति को आकर्षण ले मैले कति कुराहरु गुमाएकी रहेछु । कति मानिस सँग को भेट, कति भोगाइ को अनुभव, togetherness को भावना…म आफूलाई समाज भन्दा अलि बाहिर पाइरहेकी छु, स्कुटर ले केही दुरी बढाइदिएको छ, केही क्षण सबैबाट अलग गराइदिएको छ ।
त्यसो त वसयात्रा पनि कठिन नै छ । विनाअर्थ कोचिनु, गर्मीमा त झन् ओहो, सिट नपाउनु… अनि अनावश्यक हेराइहरु, उफ कति भोगेको छु, नराम्रो दिनहरु वसमा तर स्कुटर मा पनि दुर्घटना त नपरेको होइन ! आफूले बुझे पनि, अनि यहाँ लेखे पनि, तर फेरी स्कुटर छाडेर बस चढ्ने हिम्मत म मा छैन, म प्रतिकार गर्न सक्दिन ! स्कुटर नै जिन्दावाद हेहेहे, तर कुनै दिन बस चढेँ भने लेखौँला है !