बाँच्नै गाह्रो

देश अस्तव्यस्त,जनजीवन त्रस्त । बर्बाद छ हालत,अब त खान पनि पाइएन । म छक्क परेँ-“अरे ! कस्लाई गफ दि’राछौ यार ?”, “के गफ दिनु,साँच्चै भन्दैछु”-उसले भन्यो । साँच्चै,उसले खाना खाने गरेको होटल त अस्ति को दिन देखि नै बन्द भैसकेछ । पैसा छ नि,पैसा नै खानु भएन । खाने सामल-चामल,दाल,तरकारी सबै छन् तर पनि होटल बन्द छ । के गर्नु ? “मेस (क्यान्टिन) पनि चल्न अझै एक हप्ता लाग्छ होला, कता जाने यार ?” अर्को साथीले पनि थप्यो । “मेस मा चाँही कसरी खान पाइन्छ होला र ! मेस चामल,दाल,तरकारी भएर मात्र चल्ने हैन क्या’र, मेस चलाउन पनि ग्यास र मट्टितेल चाहीयो नि !” – मैले भनेँ । “त्यही त भन्या”, अघिसम्म मौन बसेको अर्को साथी बोल्यो ।

क्याम्पस को वरिपरि यस्तै करिब १ दर्जन होटलहरु छन् तर अधिकांश होटलहरु बन्द छन् । क्याम्पस को क्यान्टिन पनि सञ्चालन मा छैन (करीब १ महिना अघि नै बन्द भएको हो) । होटल कुनै संघ,संगठन र मजदुर ले बन्द गरेको नभै,होटल ग्यास र मट्टितेल को अभाव मा बन्द भएका हुन् । होस्टल मा बस्ने मात्र न’भै क्याम्पस मा आउने सबै शिक्षक तथा विद्यार्थीहरुको खाना खाने ठाँऊहरू बन्द छन् । वरिपरि रहेका १ दर्जन होटलहरुमा करिब ३-४ वटा मात्र होटलहरु सञ्चालन मा छन् , धन्न म खाना खाने ठाँउमा चाँही मट्टितेल रहेछ ( छ के भन्नु,त्यो पनि भरे-भोलि भैसकेको छ) तर ग्यास सकिएको चाँही ४-५ दिन नै भै’सकेछ । म खाना खाने ठाँउको दिदी भन्दै हुनुहुन्थ्यो –“आज कसै-कसैले भने १०० रुपैँया किलो मा ग्यास सिलिण्डरमा भरेर ल्याए’रे ! त्यो पनि ४-५ किलो मात्रै पाइयो रे !”,“मलाई यो कुरो चाँही अलि अनौठो लाग्यो है ! मलाई यसबारे मा थाहा थिएन” , मैले भनेँ । (होला पनि ?) होटलहरु पूर्णरुपमा बन्द भैसकेका को कुरा गर्नैपर्दैन अनि बन्द नभएका मा पनि धेरै भेराइटि भने पाइँदैन, हिजो मात्र ईशान र म म:म खान (भेज मात्र है, भैँसी को मन पर्दैन,चिकेन पनि चाउमिन मा मात्र मिठो अनि खसी को खानै नसकिने-बजेट अलि धेरै लाग्छ के !) क्याम्पस गेट अगाडिको “द किचन” मा गा’का थियौँ, तर म:म नै पाइएन (अति बोर भो) – ग्यास छैन रे ! त्याँ पनि ।
मन त्यसै-त्यसै नराम्ररी दुख्यो , खान पनि नपाउने अवस्था आइसकेछ । अनि झलक्क सम्झेँ अस्ति देखेको ब्यानर , जसमा लेखिएको थियो –“ग्यास छैन,मट्टितेल छैन,डिजेल-पेट्रोल केही छैन । देशमा सरकार छ कि छैन ? देशमा लोकतन्त्र कि भोकतन्त्र आ’को हो ?” हाम्रो मात्र हालत यस्तो हो कि सबैको यस्तै हो । साँच्चै सरकार छ कि छैन ? छ भने किन यस्तो अभाव ? मधेस आन्दोलन को निहुँ मा देशमा दु:ख पाइरहिएको छ, सबैतिर बन्द छ , सरकार किन निरिह अनि लाचार छ ?

कस्तो बिडम्बना, केही पनि छैन यहाँ , न पानी न बिजुली , न डिजल न पेट्रोल , न ग्यास न मट्टितेल , न शान्ती न सुरक्षा !!! सुन्दैछु, आज बिहान केही पेट्रोलियम पदार्थ बोकेका ट्याङकरहरु पनि बाटैबाट अपहरणमा परे रे ! अनि पार्किङ गरी पेट्रोल पम्प मा रोकिराखिएका केही खाली ट्याङकरमा पनि आगो लगाइयो रे ! लगाउ,लगाउ – आगो लगाउ,अपहरण गर,हत्या गर, खतरा नारा देउ, तिम्रा बाउको केही जाँदैन ! तिमीहरु लाशको व्यापार गर्न पल्केका अथवा भनौँ लाश माथि राजनिति गर्ने मान्छेहरु हौ , नभए त तिमीहरुलाई खा’कै पच्दैन। अभाव मा केही-कोही मरुन् तब न तिमीहरु पनि नामी कहलिन्छौ,अनि पो आन्दोलन पनि खतराको हुन्छ,सल्लाह मान्छौ भने –“वार्ता” भन्ने कुरा गर्दैन नगर, वार्ताको कुरै झिकिएपनि नानाभाँति का नचाँहीदा र पूरा हुन-नसक्ने खालको माग राखिदेउ , किनकि तिमीहरु जनताका सेवक हौ नि,जनताको अधिकार त जसरी पनि “लिनैपर्यो नि” हैन र ? जनतालाई यती फाइदा त दिनैपर्छ नि –“अभावको”, “महंगीको” अन्यथा “धारे” हात लाएर तिमीहरुलाई कसले सम्झिन्छ र ? डाक्टरहरुले त अस्तिनै भनिसकेका छन् है, ज्यान बचाउन पनि अब मुश्किल हुँदैगाछ’रे ! मौका यही हो-हान्देउ चौका , अनि लाश माथि गर राज्य ।

तराईमा मधेस आन्दोलन भैरा’छ ! भएको चाँही जनताकै अधिकार को लागि रे ! अस्ति त्यस्तै भनेका थिए,भाषणमा । तर कोही भन्छन् यसमा बाहिर को चलखेल छ रे ! त्यही भएर वार्ता पनि उनिहरुकै अड्डामा भैराछ’रे ! तर आज वार्ता भंग भएको चेतावनि पनि दि’सकेरे ! अनि मेरो खाना खाने ठाउँ पनि भोलि देखि बन्द हुन्छ रे ! घर जान पनि सकिँदैन-गाडी चलेका छैनन् रे ! खान पाइँन भनेर खबर पठाउन घरमा फोन गर्न हुन्थ्यो, तर फोन कि मैयाँ पनि सधैँ सम्पर्क हुन सकेन भन्छिन् रे ! के गर्ने खै ???